შენი სახელი, მარად ნათელი

გულში ანთია როგორც ლამპარი

ის სნეულების განმკურვნელია,

და სიყარულის კი წინაპარი.

გულში ამოვჭერ ეგ ასოები,

გარს შემოვარტყი ბროლი მზივისა,

რათა ვსუნტქავდე, ვიმეორებდე,

როგორც ნიავი რიჯრაჯ დილასა.

შენი ტვალები ჩემზედ შეჩერდნენ,

ჩემი თვალები შენ სახის ჩრდილზე,

მოდი ჩამკიდე სატნო ხელები,

პატარა ლექსის გამოზახილზე.